باران که می بارد
همه پرنده ها به دنبال سرپناهند
اما عقاب
برای اجتناب از خیس شدن
بالاتر از ابرها پرواز می کند
این دیدگاه است که
تفاوت را خلق می کند...
گورستان ها پر از افرادی است که
روزی گمان می کردند که...
چرخ دنیا بدون آنها نمی چرخد
یک شمع روشن می تواند
هزاران شمع خاموش را روشن کند
و ذره ای از نورش کاسته نشود.
مشکل فکرهای بسته این است که
دهانشان پیوسته باز است.
روزی برای بعضی آدمها
تنها یک خاطره خواهید بود....
تلاش کنید که
لااقل خاطره ای خوش باشید...
انسان های بزرگ، دو دل دارند،
دلی که درد می کشد و پنهان است،
و دلی که می خندد و آشکار است.
در مسابقه بین شیر و آهو،
بسیاری ا زآهوها برنده می شوند،
چون شیر برای غذا می دود و آهو برای زندگی،
پس: هدف مهم تر از نیاز است.
برخی آدمها به یک دلیل از مسیر زندگی ما می گذرند
به ما درسهایی بیاموزند که اگر می ماندند
هرگز یاد نمی گرفتیم.
چند پند ارزشمند:
- آنچه را گذشته است فراموش کن و
بدانچه نیامده است رنج و اندوه مبر.
- پیش از پاسخ دادن بیاندیش.
هیچکس را تمسخر مکن.
نه به راست و نه به دروغ هرگز قسم نخور.
به ضرر کردن کسی خشنود مشو.
هرگز ترشرو و بدخو مباش.
تا جایی که می توانی،
از مال خود به دیگران ببخش.
از هرکس و هر چیز مطمئن مباش.
فروتن باش تا دوست بسیار داشته باشی.
روان خود را به خشم و کینه آلوده مساز.
اگر به قرآن عمل می شد، چه اتفاق هایی می افتاد؟
گویند:
ملا مهرعلی خویی،
روزی در کوچه دید
دو کودک بر سر یک گردو با هم دعوا می‌کنند.
به خاطر یک گردو ، یکی زد چشم دیگری را با چوب کور کرد.
یکی را درد چشم گرفت
و دیگری را ترس چشم درآوردن،
گردو را روی زمین رها کردند و از محل دور شدند.
ملا رفت گردو را برداشت و شکست و دید،
گردو از مغز تهی است.
گریه کرد. پرسیدند تو چرا گریه میکنی؟
گفت: از نادانی و حس کودکانه،
سر گردویی دعوا می‌کردند که پوچ بود و مغزی هم نداشت.
دنیا نیز چنین است،
مانند گردویی است بدون مغز!
که بر سر آن می‌جنگیم و وقتی خسته شدیم
و آسیب به خود رساندیم
و یا پیر شدیم،
چنین رها کرده و برای همیشه می‌رویم.
برخیز که فجر انقلاب است امروز
بیگانه صفت، خانه خراب است امروز
هر توطئه و نقشه که دشمن بکشد
از لطف خدا نقش بر آب است امروز
هشدار که باغ شوره زاران نشود
این خانه مکان لاشخواران نشود
میراث گرانقدر شهیدان، هشدار!
بازیچه دست نابکاران نشود
گرنگاهی به ماکندزهرا
دردهارا دوا کندزهرا
کم مخواه ازعطای بسیارش
هرچه خواهی عطاکندزهرا
یا فاطمه(س)،
دست من و دامان تو
چشم من و احسان تو.
جان پدر
رویی نما
بر ساحت حی ثنا
آنکه رساند بر جهان
مهدی موعود زمان
آنکس که گیرد دستمان
در تار و پود این جهان.
«دعا در زمان غیبت
امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف»
حکیمی گفت:
من سالیان طولانی با داروهای مختلف،
مردم را مداوا کردم؛
و در این مدت طولانی به این نتیجه رسیدم؛
که هیچ دارویی بهتر از "محبت" نیست !
کسی از او پرسید:
و اگر این دارو هم اثر نکرد چه کنیم ؟
حکیم لبخندی زد و گفت؛
"مقدار دارو را افزایش بده !! "
ِ
جواب سلام را باسلام بده،
- جواب تشکر را با تواضع ،
-جواب کینه را با گذشت ،
-جواب بی مهری را با محبت
-جواب دروغ را با راستی ،
-جواب دشمنی را با دوستی،
-جواب خشم را به صبوری ،
جواب سرد را به گرمی ،
-جواب نامردی را با مردانگی ،
-جواب پشت کار را با تشویق ،
-جواب بی ادب را با سکوت ،
-جواب نگاه مهربان را با لبخند ،
-جواب دل مرده را با امید ،
-جواب منتظر را با نوید،
جواب گناه را با بخشش ،
هیچ وقت
هیچ چیز
و هیچ کس
را بی جواب نگذار ،
مطمئن باش هر جوابی بدهی،
یک روزی ،
یک جوری ،
یک جایی
به تو باز گردد...
خدایا کمکم کن
تا درهایی که به سویم میگشایی
ندانسته نبندم
و
درهایی که به رویم می بندی
به اصرار نگشایم.
پیامبر اکرم (صلّی الله علیه وآله):
ما أصابَ المُؤمِنَ مِن نَصَبٍ
ولا وَصَبٍ ولا حُزنٍ حتَّی الهَمّ یُهمُّهُ
إلّا کَفََّرَ اللهُ بِهِ عَنهُ سَیِّئاتِه.
مؤمن را هیچ رنج و بیماری و اندوهی
و حتی نگرانی‌ای نرسد
مگر آنکه
خداوند بدان وسیله گناهان او را بپوشاند.
تحف العقول، ص 38
همیشه فکر می کردم معلم کسی است که
سر کلاس، درس می دهد،
امتحان می گیرد
کم یا زیاد نمره می دهد و تمام!!
اما با گذر زمان ، فهمیدم،
معلم همیشه فقط در مدرسه نیست
معلم می تواند
همان کودکی باشد که
تمام ناراحتی و دلخوری اش به چند دقیقه نرسیده،
تمام می شود.
کودکی که کینه به دل نمی گیرد
و
درس بخشش می دهد.
معلم می توان همان سالمندی باشد که
به فرزندان و نوه هایش بی انتها عشق می ورزد
و هیچکس مهربانی و عشق را به خوب او یاد نمی دهد.
دنیا پر از معلم است...
معلم هایی که جدا از سن و سال، تحصیلات،و..
درس زندگی می دهند.
هر کدام از مامی توانیم
حتی برای یک نفر معلم باشیم،
به شرط آنکه در زندگی چیزی برای یاد دادن داشته باشیم.
در فتنه ها همچون
شتر دو ساله باش،
نه پشتی دارد تا سوارش شوند
و نه پستانی تا شیرش را دوشند.
امام علی علیه السلام
نهج البلاغه حکمت 1
